Deze zomer heeft de wetgever een nieuwe belangrijke, doch vrij onopgemerkte wet aangenomen die tot doel heeft om de betalingstermijnen in B2B-contracten te regelen.
De achterliggende reden hiervoor is de kleinere garnalen en de ondernemingen die afhankelijk zijn van andere actoren te beschermen door de contractuele vrijheid aan banden te leggen.
Huidige regeling inzake termijnen
In de huidige wetgeving wordt de betalingstermijn voor een factuur op 30 dagen bepaald. Partijen konden hier echter contractueel van afwijken.
In de praktijk kwam het dan ook vaak voor dat een schuldenaar misbruik maakte van zijn sterke economische positie en zijn leveranciers onder druk zette om akkoord te gaan met een aanzienlijk langere betalingstermijn.
Voor KMO’S was het vaak kiezen tussen de pest of de cholera. Ofwel ging men akkoord met de betalingstermijnen die de grote reuzen aan hen oplegden, terwijl zij eigenlijk te weinig reserves hadden om dergelijke ruime termijnen aan te kunnen. Ofwel gingen ze hier niet mee akkoord, maar dan lieten ze vaak grote belangrijke contracten aan hen voorbij gaan.
Tussentijdse ingreep van de wetgever
Op 29 april 2020 greep de wetgever hier voor de eerste keer in. Overeenkomsten die na die datum werden gesloten waarbij de schuldeiser/leverancier een KMO is, mogen een betalingstermijn van maximaal 60 dagen stipuleren.
Die wet ging nog een stapje verder wanneer de vervaldatum van de factuur pas ingaat als de geleverde goederen of diensten zijn goedgekeurd. In dit geval mag de betalingstermijn niet langer dan 30 dagen duren.
Die bescherming was echter enkel van toepassing indien de KMO voldeed aan minstens twee van onderstaande voorwaarden:
- Jaarlijks gemiddeld 50 werknemers
- Balanstotaal van 4,5 miljoen euro
- Jaaromzet van 9 miljoen euro
Nieuwe wet: nog meer bescherming
Middels de nieuwe wet, dewelke in werking treedt op 1 februari 2022, wordt er geen onderscheid meer gemaakt tussen verschillende soorten ondernemingen. Bijgevolg worden ook de discussies vermeden over het feit of een onderneming wel valt onder het begrip KMO.
De standaard betalingstermijn wordt vastgelegd op 30 dagen. Contractueel kan die termijn maximaal worden verlengd tot 60 dagen. Indien een overeenkomst een periode bepaalt waarin de diensten/goederen dienen te worden goedgekeurd, dan zit deze ‘verificatieperiode’ al inbegrepen in de maximale termijn.
Een belangrijke, bijkomende bescherming bestaat erin dat het verboden wordt om contractueel de ontvangstdatum van de factuur vast te leggen. Op die manier wordt vermeden dat de schuldenaar de termijn van 30 dagen probeert te omzeilen.
Dus heel concreet: de betalingstermijn bedraagt tussen ondernemingen 30 dagen en kan contractueel maar verlengd worden tot 60 dagen.